Ήταν μόνο 15 χρονών..

Το Σάββατο το βράδυ ετοιμαζόμουν να βγω έξω. Κατά τις 10 η τηλεόραση ανέφερε ότι σκοτώθηκε ένας 16χρονος από σφαίρα αστυνομικού. Τα έχασα! Άρχισα να αισθάνομαι ότι είμαστε στην αρχή μεγάλων εξελίξεων. Ήμουν θυμωμένος. Μα είναι δυνατόν? Πήγα με την παρέα μου και διασκέδασα στο Μοναστηράκι. Κατά την έξοδό μας από το club στις 4 η ώρα δεν πίστευα στα μάτια μου. Κατεστραμμένη η Ερμού, σπασμένα αυτοκίνητα, στο Σύνταγμα δεν υπήρχε ταξί για να γυρίσω σπίτι. Όταν γύρισα σπίτι άνοιξα την τηλεόραση και δεν πίστευα αυτά που άκουγα! Νόμιζα πως επιτέθηκαν οι αναρχικοί σε περιπολικό και αυτοί αμυνόμενοι έβγαλαν πιστόλι. Η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική: Ο νεαρός μαθητής έβρισε τους αστυνομικούς και ένας απο αυτούς έβγαλε πιστόλι, τον σημάδεψε και πάτησε την σκανδάλη. ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Έβαλα τα κλάμματα,θα μπορούσε να ήταν μαθητής μου..

Η οργή που ξέσπασε με την μορφή της βίας σε καταστήματα, τράπεζες και εμπορικά κέντρα ήταν αναμενόμενη. Φανταστείτε να ζείτε σε μια χώρα όπου συμβαίνουν σκάνδαλα με εκατομμύρια ευρώ να διακινούνται σε πολιτικές ή μη τσέπες. Σε μια χώρα όπου ένας υπουργός φοροδιαφεύγει, ένας άλλος χτίζει 3 σπίτια σε 3 χρόνια, κανένας να μην τιμωρείται. Φανταστείτε επίσης οι αστυνομικοί να μην τιμωρούνται για την εξασκηση βίας σε απλούς πολίτες( υπόθεση ζαρτινιέρας). Ταυτόχρονα ο νέος 25άρης έχει να αντιμετωπίσει το φάσμα της ανεργίας ή το πολύ πολύ μια θέση εργασίας με μισθό γύρο στα 700 Ευρώ. Καμιά ελπίδα για το μέλλον και ένα άθλιο παρόν. Ε, δεν είναι δύσκολο αυτός ο νέος να πιάσει μια πέτρα και να την πετάξει σε μια τράπεζα που συμβολίζει την αθλιότητα της οικονομικής κατάστασης σήμερα..

Ελπίζω μόνο η άθλια αυτή κυβέρνηση να μην εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Το καλύτερο που έχει να κάνει ο πρωθυπουργός είναι να παραιτηθεί και να πάμε σε εκλογές. Την λύση πρέπει να την δώσει ο λαός στις κάλπες..