... που έχασαν όσοι εμπιστεύτηκαν χρήματα στον τραπεζικό τζόγο- ανάμεσά τους και εκατοντάδες Έλληνες. Δείτε τι συνέβη στον Γιώργο, τον Γιάννη και τη Μαρία.
Ο Γιώργος...
... πήρε το κομπόδεμά του που το είχε αποκτήσει με τον ιδρώτα του και το κατέθεσε στην τράπεζα του Γιάννη. Ο Γιάννης πήρε τα 1.000 ευρώ του και τον ξεπροβόδισε λέγοντάς του πως, όποτε το θελήσει, μπορεί να τα πάρει πίσω με τόκο. Ας υποθέσουμε πως ο Γιάννης είναι υποχρεωμένος να διατηρεί αποθεματικό 10% στην τράπεζά του. Στη συνέχειά, λοιπόν, δανείζει 900 ευρώ στη Μαρία, η οποία αναλαμβάνει την υποχρέωση να του τα ξεπληρώσει με τόκο. Ύστερα η Μαρία πηγαίνει τα 900 ευρώ στην τράπεζά της. Κι αυτό το βιολί συνεχίζεται σαν πυραμίδα, δημιουργώντας από τα αρχικά 1.000 ευρώ του Γιάννη ένα ποσό περίπου 9.000 ευρώ τεχνητού χρήματος. Όσο περισσότερο τεχνητό χρήμα δημιουργείται τόσο περισσότερο τέτοιο χρήμα χρειάζεται για την εξυπηρέτηση των τόκων των προηγούμενων δανείων. Η προφανής γύμνια αυτού του συστήματος αποκαλύπτεται από τη στιγμή που ο Γιώργος θα χρειαστεί να ξοδέψει τα χρήματά του και θα ζητήσει να κάνει ανάληψη ή από τη στιγμή που η Μαρία δεν θα είναι πια σε θέση να πληρώνει το δάνειό της. Όταν μάλιστα αυτά τα δύο τύχει να συμβούν μαζί, τότε γκρεμίζεται ολόκληρο το σύστημα- κανείς μετά Χριστόν δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να επαναλάβει το θαύμα της Κανά. Τότε όμως είναι και η στιγμή που βγαίνει στο προσκήνιο η κεντρική τράπεζα. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η αποστολή της: να πετάει σωσίβιο σε ένα εύθραυστο σύστημα, όταν πια έχει γίνει προφανές ότι αυτό είναι για πνίξιμο.
Μια φορά...
... και έναν καιρό επικρατούσε η κοινή λογική που έλεγε στη Μαρία: πρώτα αγοράζεις ό,τι σου χρειάζεται κι ύστερα βάζεις ό,τι (και αν) περισσέψει στην άκρη. Αν η Μαρία βγάζει 10 ευρώ την ώρα και θέλει να αγοράσει ένα αυτοκίνητο που κάνει 10.000
ευρώ, τότε θα πρέπει να εργαστεί 1.000 ώρες (25 εβδομάδες επί 40 ώρες την εβδομάδα) για να το αποκτήσει. Ας πούμε πως η Μαρία δεν αντέχει να περιμένει. Έτσι δανείζεται με επιτόκιο 10% για 5 χρόνια. Αντί να πληρώσει λοιπόν 10.000 ευρώ για το αυτοκίνητο, θα πρέπει να πληρώσει 12.750 ευρώ, δηλαδή 28% παραπάνω. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εργαστεί 275 ώρες παραπάνω (σχεδόν 7 εβδομάδες). Αν σε αυτή την αριθμητική προσθέσουμε σπίτι, έπιπλα, συσκευές, ρούχα και όλα τα άλλα που σήμερα αγοράζουμε βερεσέ, ίσως να καταλάβουμε γιατί έχουμε γίνει δυο φορές δούλοι: μια φορά στις τράπεζες με τους τόκους κι άλλη μια στην κυβέρνηση με τους φόρους.
Την μπουκιά...
... είτε θα τη φάμε τώρα είτε θα τη φυλάξουμε γι΄ αργότερα. Πώς μπορούμε να αποκαλέσουμε τους κυβερνήτες και τους τραπεζίτες που μας πείθουν ότι μπορούμε να τα κάνουμε και τα δύο; Απατεώνες.
